Valla Çok Kötü By: Mavi_Kiyamet Date: 12 May 2010, 01:59:58 Beden eğitimi dersimizin boş olduğu bir gün, arkadaşlarla baraber okulun kızlar soyunma odasında, cinlerle ilgili uzun uzun sohbet ettik. bildiğimiz olayları, ürkütücü gerçek hikayeleri anlattık. herkes gerçekten çok korkmuştu. aramızdan bir arkadaş daha fazla devam etmeyelim dedi. öğlenciydik, hava kararıyordu, üstelik kış ayındaydık. bense biraz daha korkunç olması adına lambayı söndürdüm. soyunma odasını ilk kez bu kadar tüyler ürpertici görüyorduk. yaklaşık 7 kişiydik küçücük odada. çoğu kişi korktuğunu belli ediyor, birbirine yalvarır gözlerle bakıyordu. ben devamlı yaşanmış hikayeleri anlatıyordum. herkes soğuk ve karanlığın getirdiği rahatsızlığı bile unutmuş olaya kendini vermişti. en sonunda yeter bu kadar dedim ve lambaları yakmaya karar verdim. fakat lamba yanmıyordu.. o anda gerçekten çok korktuk. "kızlar lamba yanmıyor..!" dedim. o anda herkes dönüp bana baktı "atıyorsun!!", "aman sen de..!! iyice korkuttun bizi..." gibi şeyler söylemeye başladılar. hemen odadan çıktım koşarak sınıfa gittim. arkadaşlar arkamdan gelmişti ve herkesin günü aksiliklerle geçmiş..sonradan öğrendim. benim günüm şöyle tamamlandı: akşam eve gittim annemler bir yere yemeğe gitmişler. evde yalnız kaldım. salonda tv izlerken birden elektrikler kesildi... ne yapacağımı şaşırdım. hava çoktan kararmıştı.mutfaktan sesler duydum hemen mutfağa yönledim. bir de baktım ki koca evde her yerin lambası gitmiş sadece sokak kapısının önündeki lamba açık kalmıştı..!! sanki biri bana evden gitmemi söylüyor gibiydi. hemen arkadaşımı aramaya karar verdim. devamlı bir tıkırtı duyuyordum ve bu beni ç0k korkuttu. en sonunda beyaz bir cisimle karşı karşıya gelmemle elektriklerin gelmesi bir oldu. onu gördüğüm anda çığlığı bastım.. telefon çaldı. biri sesimi dinledi dinledi ve kapattı. arkamda sanki sürekli bir şeyler dolaşıyor gibiydi ve birileri konuşuyordu duvarlarda.. çok korkmuştum. kimseye haber vermeden sokağa attım kendimi. evde duramazdım çünkü biri evde beni takip ediyor gibiydi. arkamı döndüğüm anda bir şeyle yüz yüze kaldım düşüp bayılacağımı sandım ama bir şey beni takip ediyor peşimi bırakmıyordu.. bunu farkındaydım. ellerim titremeye başlamıştı. soğuktan olduğunu farkettim ve arkadaşıma uğradım. o da değişik olaylar yaşamıştı. beraber çok dua ettik ve yine bir telefon.. çok sessiz bir sesle: "bilmediğiniz şeyleri konuşmayın..." dedi. o gün bugündür adını bile anmam...
