Üstüme geliyor bu tavan, duvarlar, evim üstüme çöküyor. Sensizken vakit geçmiyor. Hangi sokağa girsem, hangi denizin kenarından geçsem sen kokuyor.

Yüreğim kararıyor sensizlikten. Yokluğuna yürüyor saatler. Sen yokken her şey senleşiyor. Daha çok büyüyor özlemim, hasret yüreğimin ortasını kavuruyor. Yangın yeri gibi evim, yatağım, hepsi kül olmuş darmadağın. Ya ben? Görsen ne delilikler yapıyorum, yokluğuna nispet edercesine, saçmalıyorum.

Elimde kalan bir fotoğraf, gözlerim acıyor baktıkça, ağlıyorum. Ne gelse önüme yıkar geçerim sanıyordum. Yanılmışım! O kadar güçlü değilmişim. Şimdi anlıyorum, çaresizleşiyorum.

Saçma sapan kavgalar ediyorum insanlarla, kızgınlığımı birilerinden çıkarmaya çalışıyorum. Gün bitiyor, gece oluyor. Yine yokluğunun şarkısı çalıyor radyoda, ağlıyorum. Bir konuşabilsek, neler söyleyeceğim ama dilsiziz. Sen de bana hasretsin belki, belki de ben öyle olduğuna inanmak istiyorum.

Şimdi, tam şu anda kim bilir neredesin? Belki bir kitap okuyorsundur, belki bir sigara yakmışındır balkonda efkarlı, acaba aklına geldim mi? Belki başka bir kadının kahkahasında gizleniyorsundur. Bunlar sensizliğe alışma saatleri, gece yarısını geçtiğinde zaman, yokluğunun kokusuna karışıyor sigaram, ellerimde duman büyüyor.

Herkes gibi sen de geçeceksin bu şehirden, hiç kimseye kalmadığı gibi kalmayacak sana da aşk. Dağlar duracak, nehirler, denizler ama biz gideceğiz. Adlarını bile bilmediğimiz insanlarda arayacağız birbirimizi, şimdi yabancı olanlar sarılacaklar gece vakti terden ıslanmış bedenimize. Mutluluk oyunu oynayacağız. Sahte tebessümler dağıtacağız sevişmelerin ardından, uykuya yine aklımız birbirimizde dalacağız.

Küçük oyunlarla süsleyeceğiz hayatı, kaçan kovalanacak önce, sonra kendimiz kaçacağız ama en çok aynadaki gözlerimizden. Bunu anlamayacaksın belki ama ben sende, sen bende hep var olacağız.

Bana anlatabilir misin sevgili, neden şu anda kollarında sarılıp uyumak varken; ikimiz aynı şehirde tek başına yatıyoruz? Neden bu kadar yaralandık? Sen neden yoksun, bana anlatabilir misin?

Herkes kendi uçurumunun kenarında duruyor sevgili. Ben düşmemek için sana uzatıyorum elimi. Ya sen de tut, güçlenip aşalım şu hayatın yüklerini, ya da bırak birlikte düşelim…

Candan Ünal