Bütün sevda hikayelerinde bir şey eksik aklıyor. Bir söz, bir dokunuş, anlayış…. Yeni bir insanda, o eksik kalanı arıyoruz.

Her yeni gelenin, yeni eksikleri de cebinde getireceğini unutuyoruz. O yüzden bir türlü dolmuyor yüreğimizin yara almış ve zaten bu yüzden boş kalmış yanları.

Başka bir bedene dokunarak, başka bir sevdayla geçirerek zamanı, kendimizi iyileşmiş sanıyoruz. Oysa hiçbir yara kabuk bağlamadan, acımadan, izlerini bırakmadan geçmiyor.

Ne zaman kalbimizde büyük boşluklar olsa, birileri gelsin o boşlukları kapatsın diye bekliyoruz. Oysa kimse bizim çukurlarımızı örtemiyor, örtemez. Biz de başkalarının hayatında ve kalbinde derin izler bırakıyoruz ve belki hiç farkında olmuyoruz.

Kendimiz beceremiyorsak aynada gözlerimize bakarak içimizdeki o renkli ve heyecanlı insanı görmeyi, başkasının görmesini nasıl umabiliriz?

Kendimizde sevilmeye değer gülümsemeler bulamıyorsak, başkasının aynı güleç yüzü bizde görmesini nasıl bekleriz?

Biz kendimizi sevmeyi beceremiyorsak, başkasının sevmesini nasıl bekleriz? Ama burada karışıyor değil mi akıl? Asıl düğüm de burada başlıyor; sorsan herkes kendini seviyor….

Peki, kendini seven, ona acı çektirenin ardından ağlamaya devam eder mi? Kendini seven ona kalkan eli, bitmiş bir ilişkinin nefret tohumları yerine, duygusal bir kıskançlık hali diye düşünmeyi kabul edebilir mi?

Defalarca ihanet gördüğü halde hala aynı kişiyi sevdiğini söyleyen, kendini seviyor olabilir mi? Yıllar önce çıkıp gitmiş ve dönmemiş birini hala tuhaf bir umutla beklemek, kendini sevmek mi?

Biz kendimizi sevmeyi yanlış bildiğimiz için, başkaları da bizi bir türlü sevemiyor olabilir mi?

Candan Ünal