En çok uyuyunca seviyorsun onu…
Sessizliğini sakinliğini,yaramazlık yapamayışını,sana karşı gelemeyişini, ağlayıp sızlanamayışını seviyorsun…

Gün içinde çok kez bağırıyor, kızıyor,görmezden geliyorsun onu. Sözlerine aldırmıyor, şakalarına gülmüyor,çok kereler gülümsemelerine karşılık vermiyorsun…

Asık bir suratla karnını doyuruyor,hızlı hareketlerle çekiştirerek üstünü çıkarıp giydiriyorsun.
Asla hata kabul etmiyorsun. Sıkça eleştiriyor, mütemadiyen konuşuyor, güya öğüt veriyorsun.
Ard arda sıraladığın yığınla sözü hemen anlasın, unutmasın istiyorsun.
Belki elinle değil ama, dilinle bakışlarınla,sözlerinle dövüyor, eziyet ediyorsun…

Gün boyu çekişmeler, mücadeleler.Yapma,etme,bırak,dokunma, dağıtma’lar…
Hiçbir yer bozulmasın, kirlenmesin, çekmeceler hep düzenli kalsın, yerler daima temiz olsun istiyorsun.

Tezgahın üzerinde bir boya kalemine, mutfak masasının üzerinde bir çift küçük ve kirli çoraba tahammülün yok senin. Duvara çizilmiş masum bir resim,pencerede,sehpada el izlerine, saklanmış çikolatayı ararken kırdığı tabağa tahammülün yok…

Bir gün temiz,düzenli ama yalnız bir eve sahip olacağını unutuyor, onun büyürken ellerinden nasıl kayıp gittiğini farketmiyorsun…

Yatma vaktine kadar harp ediyorsun onunla. En son başından gitsin, uğraştırmadan uyusun istiyorsun.

Uyuyor ya en nihayet… İşte o zaman bir sızı düşüyor,bütün bir günün pişmanlığı oturuyor içine. “Yapmasaydım,etmeseydim,kızıp bağırmasaydım,eyvah! ne çok kırdım kalbini”… Gidip başını okşuyor, yanağına bir öpücük konduruyorsun…

Nasılda masum şimdi,nasılda tatlı…”Yarın” diyorsun,”yarın başka olacak.daha çok ilgileneceğim, daha çok oynayacağım onunla.” “Gözlerinin içine bakarak,gülümseyerek konuşacağım” tıpkı psikoloji kitaplarında anlatıldığı gibi davranacağım…

Sabah oluyor nihayet.Her zamanki gibi erken kalkıyor.Geceden kalan vicdan azabı sabaha sirayet ediyor.Tüm planladıklarını uygulama yolunda hareket ediyorsun.Ama bu en çok iki saat sürüyor.Yine unutuyor aynılaşıyorsun…

Farkettin mi sen onu en çok uyuyunca seviyorsun…

CAHİDE SULTAN