Ne içimdeki kızgınlığı dindirebilirim, ne sana olan öfkemi geçirebilirim. Ne kadar denesem boşuna, nefretin ve aşkın iç içe geçtiği yaralı bir aşk hikayesi bu….

Tuhaf bir yarış, garip bir tutku, amansız bir yargı, çok acı, az mutluluk ama hep bağımlılık… Hastalıklı, kanayan ve acıtan bir ilişki bu ve hiçbir sebebi yokken böyle can çekişmenin, ölmüyoruz diye daha çok vuruyoruz birbirimize.

Kimin kalbi daha çok kırılıyor belli değil. Katili olmak için bu aşkın, nasıl çırpınıyoruz tüm gücümüzle. Öldürmek de çözüm değil, yaşarken çözülmemiş bir aşkı belki de!

Sana baktığımda yaşadığım bu tutkudan nefret ediyorum. Seni sevdiğim tüm zaman boyunca, bir irin gibi kanayarak içimi dolduran bu ne olduğu belirsiz sevgi yosmalığından nefret ediyorum. Seni sevmekten nefret ediyorum. Seni sevdiğim için kendimden ve beni böyle acıtarak sevdiğin için senden nefret ediyorum.

Her yanım kan içinde, elim, ayağım, dizim, kalbim… İçim kanıyor, bütün organlarım iflas etmiş ve hiçbir sese karşılık gelmeyen göçük altında kalmış yalnız bir insan gibiyim. Üstüme yığılmış bu büyük sevdanın bütün enkazı, kimse kaldıramıyor kalbimin üstünde duran taşları.

Seni sevmekten vazgeçmeyi her denediğimde daha çok bağlandığım sahte bir yanılsamasın işte! Başa çıkmak için senden değil, kendimden vazgeçmem gerekiyor.

Aynada baktığım gözlerim, seni sevdiğim günden beri artık ben değil. Başkasına dönüşmüşüm, kimliğim belirsiz. İçimde dolaşan şeytan mı belli değil! Seni öldürüp, içimdeki bütün iltihabı akıtabilirim. Ama sonrası daha acı…

Sensizliğe dayanamayarak başucunda kendimi vururum bir gece yarısı diye ürküyorum. Yokluğun kadar acıtıyorken varlığın içimi, cenneti nerede görebilirim? Başka sevdalar geliyor kapıma gülüyorum, dibine kadar bulaşmışken aşkın, senden başkasını hangi acemi duyguyla sevebilirim?

Cehennemin dibine git bence, orada varsa ateşler yan benden önce. Çaresiz bağlansın elim kolum, şu dünyada biraz nefes alıp rahat edeyim. Merak etme; vakti gelince yanına gelirim, yolu biliyorum, kimse göstermeden de bulabilirim….

Candan Ünal