Kalbimin de tadı tuzu kalmadı artık. Her yanından su alan bir gemi gibi, batıyor gönlüm. Çaresiz kalıyorum senin karşında, çaresizim ve daha çok üzgün. Seni sevmek neden bu kadar zor?

Sen neden bu kadar zorsun kendine? Neden hayat bu kadar ucuz görünüyor gözüne? Sensin ama bu biliyorum, değiştirmek değil derdim; sadece göstermeye çalışıyorum. Görmüyorsun! Anlamıyorsun! Yoruluyorum….

Artık gücüm yok sana, anlatmaya, uğraşmaya, ömrümü böyle harcamaya gücüm yok. Tükeniyorum! Ve hayat seninle geçirilmeyecek kadar değerli bir hediye, madem güzel olanda, benim aklıma yatanda gönlün yok; o zaman çaresiz gidiyorum.

Her baktığımda seni arkada görmekten, elinden tutup çekiştirmekten sıkıldım. Kendin mıh gibi duruyorsun, beni de yanına çekmeye uğraşıyorsun. Yürü be adam, başka dünyalar, başka hayatlar var baksana diyorum; kör olmuş kalbin, görmüyorsun.

Güzel bir dünya kurabilirdik birlikte, içinde keyifli anlar olan bir hayatı birlikte geçirebilirdik ama ne çare! Sen mutluluk sandığın duyguları bile çöplükte arıyorsun.

Artık dönüşüm yok benim bu yolda. Başka sularda yüzmek istiyorum, başka renkler var bu dünyada biliyorum, onları da görmek istiyorum. Zaten dönüp dolaşıp buraya geleceğiz işte, bir duvara, bir kutuya, bir çukura gireceğiz; neden şimdiden ölmeyi seçiyorsun? Ölüm bedensel değil ki; sen ruhunu böyle çürütüyorsun.

İçin kokuyor yavaş yavaş, hissetmiyorsun. Dışarıdan bakamıyorsun kendine, kendi gözlerini göremiyorsun.

Kötü bir rüyada gibisin, ne kadar seslensem uyanmıyorsun ve her gün daha zor oluyor seni sevmek! Seni sevenleri de yanındaki karanlığa çekiyorsun.

Şeytan’ın yardımcıları var dünyada derlerdi, ete, kemiğe bürünmüş; düşünüyorum şimdi acaba sen de onlardan biri mi oluyorsun?

Aklımı, ruhumu, ömrümü, saflığımı, çocukluğumu ve beni ben yapan her şeyi korumak için vazgeçiyorum seni sevmekten ve çok üzülüyorum. Keşke seni sevmek bu kadar zor olmasaydı ama sen de böylesin işte; biliyorum!

Candan Ünal