İyi olmak için kendini harcama, arka bahçesinde değiliz dünyanın... Ol denilince var olmuş bir konuşkan değil miyim, görünce seni, susarım elbet...
Her günün akş***** göz kırpan ellerim bir sana uzanmışsa; galiba her şey körebe.
Farkındayım senin sen olduğunun, ama pençelerime bulaşan hastalığına çözüm bul gel de,
gel de çare keşfet dar bakışlarıma...


Duyma istersen beni.
Bam telimin eskimiş hali bu. İçtiğim suda zehir zemberek sevdalar yitiren, inandıklarını azraile satan ve seni hatırlatan udumun haykırışları.

Ağlamasını bilmeyen gözlere hapsettim bütün besteleri. Sokağımın yüzüne kapattığın dudağına dilendi her bir nota.
Bilmelisin;
Ucuz şarkılar belki yok ettiğin derinlik...

Meğer bütün bizler sana çıkıyormuş. Ellerim, ayaklarım, boğazıma kadar gelen korkularım senin mabedinde o halde. Hem kaçmak istesem de kaçamamki o esmer şehirden.
Her şey seni sevmem için yaratıldı
Bütün düşler senden haberli.
Emin ol, sen duyunca sesimi, kendi türkümü dinliyorum. Sana bakıp sessizlikleri ezberleyince, içime başka kokular dolduruyor tabiat. Aslında geriye, yalnızca mapushanen kaldı ortalığa sıkışan.

Kışkırtma bende olmayan şeyleri. Göğe asılı rüzgar gelsin, solusun artık mihrabımdaki ulu sesleri... Hadi, şafağın ilk ahengi gibi güzel yüzünle gir boşluğuma. Pulsuz mektuplara git, verdiğin umutlara düş hadi...

Kasım ortalarında bir pazar günüydü uzaklığın.
Bütün bir kış sesini duyup da rengini sildiğim şarkılardı alışkanlığım. Şimdiyse mart yağıyor günlere.
Yazık,
hala temmuzunda ısınıyor içimdeki yasalar...