Aklımın yalnız kalmış kıyılarına çarpıyor hayalin, sen başka bir bahara, ben başka bir hayata giderken.

Dağılmasaydık, savrulmasaydık güzel olurdu, gel gör ki; hayat kimsenin isteklerine boyun eğmiyor.

Olumlu düşünce, iyi niyet, Nlp, Kişisel gelişim, kişisel olmayan gelişim, ne varsa denemiştim oysa bu aşk için, demek kaderde yazmıyorsa, sen ne yapsan fayda etmiyor.

Sen bana yazılmışsın sanıyordum, ben sana çoktan yazmıştım adımı ya, o yüzden şimdi tuhaf geliyor yalnızlık ama insan dört duvarın arasında yıllarca yaşayabiliyorsa, birisi olmadan yaşamak ne ki?

Diyorlar ki; sensizlik iyi gelmiş bana, yüzüme renk, gözüme canlılık gelmiş. Seninle çektiğim dertlerden feri sönmüş meğer gözbebeklerimin, öyle mi? Hiç farkında değildim.

İnsanın kötüye de, iyiye de alışmak gibi bir huyu var ya; neyi yaşıyorsan sıradanlaştırıyorsun. Hani doğrusu, normali oymuş gibi geliyor ya, demek bana da üstümdeki ölü toprağı normal gelmiş.

Senin bütün kıskançlıklarını aşk sanmaktan, yaptığın eziyetleri sevgiye yormaktan, için için çürümüşüm, farkında değilim. Sevgisizliğe, sevgiden daha çok bahanesi oluyor insanın bazen, tuhaf değil mi?

Gitmesek, bitmesek, tükenmesek, hep seninle geçecek sıradan ve aslında boşa harcanmış bir ömrü tüketecektim seninle. Aslına bakarsan sen de benimle! Haksızlık olur her şeyde seni suçlamak. Madem o kadar kötüydü, niye durdun koynunda demezler mi adama? Derler! Derler de, diyorum ya, sıradanlaşıyor içine girince başka dünyalar, normalmiş gibi geliyor.

Şimdi işin acı olan tarafı; sen gidince sanki bir kolumu, bir gözümü seninle gönderdim ama uzun zamandır görmediğim güneşi görmek gibi, nefes almak gibi, yeniden dünyaya gelmek gibi bir canlılık kapladı içimi.

Sensizlikte acıyan kalbime karşılık, özgürlükle yıkanan bir ruhu varsa insanın, sevinir mi, üzülür mü? Aşk sandığı bir yalanla yaşayan kalp; bir daha sevebilir mi, yoksa ölür mü?

Candan Ünal