Oğlum henüz 3 aylıktı. Mışıl mışıl uyuyordu, diğer bebeklere göre çok usluydu ve hiç ağlamıyordu. Sütümü emzirdikten sonra yatağına yatırıyordum ve hiç huysuzlanmadan hemencecik uykuya dalıyordu.
İlk başlarda bu durum hoşuma gidiyordu öyle ki diğer anne arkadaşlarıma hava bile atıyordum. "Benim bebeğim sizin bebekleriniz gibi huysuz değil bakın nasıl mışıl mışıl uyuyor, bebek bakmak anlatıldığı gibi hiç de zor değilmiş hiç düşünmeden bir tane daha çocuk isteyebilirim" diyordum ta ki kayınvalidem bu bebekte bir hal var neden hiç ağlamıyor bebeğin arada bir ağlaması lazım diye kadar. Önce bu duruma gülüp geçtim. Malum kayınvalide gelin krizi. Gel zaman git zaman kayınvalidemin söyledikleri kulağımda yer etti.

Gerçekten bebeğim sağlıklı mıydı? Yoksa ağlamamasının sebebi bir hastalığın belirtisi olabilir miydi? Korkmuştum, kalbim çok hızlı atmaya başlamıştı. Akşamı zor ediyordum, eşim eve geldiğinde durumu anlatıp hemen biricik oğlumu doktora götürecektim. Eve gelen arkadaşlarım da endişelenmeye başlamışlardı, hadi dedi bir tanesi "gel eşini beklemeyelim biz götürelim" yok dedim babası da başında olsun hem şunun şurası ne kadar kaldı gelmesine. Ama bir yandan da içim hiç rahat değildi. Dakikalar, saatler nasıl geçti bilmiyorum ama eşim gelmişti sonunda. Yüzüme baktı tuhaf bir şeylerin olduğunu anladı sonunda. Durumu izah ettim. O, benden heyecanlıydı. Hemen oğlumuzu kucakladığı gibi doktorun yolunu tuttuk. Ne kadar sıra varmış bize öncelik veremezler mi acaba dedim.

- Pardon hanım efendi bize öncelik veremez misiniz? bizim durumumuz biraz acil
- Geçmiş olsun hanım efendi neyi varKız ınızın yoksa oğlunuzun mu demeliyim ?

Ee şey ımm diye kekeledikten sonra eşim imdadıma yetişti bebeğimiz ağlamıyorkadın





! donuk bir ifadeyle yüzümüze bakarak çok acilmiş gerçekten dedi.

Sonunda doktorun odasına girebildik…Yaşını başını almış tonton ama sert bir yüz ifadesi vardı, gözlüklerin altından bakarak evet neyi varmış bakalım yakışıklımızın? dedi. Bu sefer hiç mırın kırın yapmadan bir çırpı da "doktor bey bebeğimiz hiç ağlamıyor" diyiverdim heyecanla. Doktor bey nasıl bir kahkaha attıysa sesi sanırım tüm hastaneye inletmiş. Bir süre güldükten sonra yüzümüze baktı ve ilk çocuğunuz mu diye sordu. Eşimle bir ağızdan evet dedik. "Hımm şimdi anladım durumu derdiniz yok dert arıyorsunuz kendinize, peki bakalım çocuğunuz ağlasın mı istiyorsunuz ?"

Hayatım boyunca bir sorunun cevabını vermek için bukadar zorlanmamıştım. Yüz ifademden anlamış olacak ki sorusunu ikiletmeden oğlumun poposuna bir şaplak attı, ağlamaktan kıpkırmızı olmuştu bebeğim. Bak ağlıyor işte, şimdi ben bu duruma sevinmeli miydim üzülmeli miydim?

İşte annelik böyle bişey bazen tek göz damlası için dünyaları verirken
bazende ağlamadığı için üzülürüz
ne garip duygu şu annelik