Ateşi bulan insanlar, güneşi Tanrı zannetti. Büyüden korkan, cadıları şehrin orta yerinde yakan insanlar, vebadan öldü.

Elektriğin bulunmasıyla açılan kapıdan geçerek, çamaşır makinesi ve bilgisayara uzanan, hayatımızı her alanda kolaylaştırmaya yarayan buluşlar yaptık.

Tüm dönemler için geçerli olan, bulduğumuz her yeni şeyin, yaşantımızı kolaylaştırmasıydı. Bize zaman kazandırıyormuş gibi duran teknoloji, insani sorunlarımıza yardım edemedi.

Ruhumuzda oluşan yangınları, aşkı, yalnızlığı, ayrılık acısını çözemedi. Sonsuz zaman içinde, biz acil kullar, çok ilerlediğimizi, yeniçağlar yarattığımızı düşündük.

Bütün gelişmeler, bize vakit kazandırıyordu. Bulaşık yıkamak için harcadığımız bir saati cebimize koyduk ama o saat yine bize kalmadı. Şimdi, cevaplamamız gereken elektronik postalarımız var.

Kendimize ayırdığımız bir öğleden sonrayı, deniz kenarında demli bir bardak çay içerek geçirmek istiyoruz. Ancak cep telefonumuzdan bize ulaşan iş yeri sorunları izin vermiyor.

Sevgiliyle yenilecek, sohbet dolu, romantik bir akşam yemeği için, sevdiğimiz dizinin en heyecanlı bölümünü kaçırmamız gerekiyor.

Sevişmemizin tutkulu anında, salonda kulakları yırtarcasına çalan cep telefonu sesine ne demeli? Açmazsak da, kimin aradığı sorusu, bizi o muhteşem andan uzaklaştırmaya yetmez mi?

Binlerce yılı deviren insan, buluşları, gelişimi, teknolojisiyle zamana ve belki de yaratılışa meydan okudu. En azından öyle sandı! Fakat hala ayrılık acısını geçirecek bir alet veya ilaç bulamadı. Düzene ve sisteme kafa tutuyoruz ya, aslında kendi kuyruğumuzu yakalamaktan öteye geçemedik. Öyle değil mi?

Candan Ünal