Beğenilmekten hoşlanırız. Kalbimizin ne kadar iyi ve güzellik dolu olduğunun, ne derece muhteşem bir insan olduğumuzun, bir gün fark edileceğini umarız.

Farkında olmadan beslediğimiz bu düşünceler, bilinçaltımızda yerini korurken, bir yanımız da tam tersini desteklemektedir. Kendimizde beğenmediğimiz, hoşnut olmadığımız yanlarımız vardır. Bunlar da, içten içe özgüvensizlik sorununu oluşturur.

Kendimize duyduğumuz gizli güven eksikliği, birisi tarafından sevildiğimizde ortadan kalkar. Sevildiğimize emin olduğumuzda, özsaygımızı ve özgüvenimizi tekrar içimizde hissetmeye başlarız. Bu yüzden, sevilmek bizde, sihirli değnekle dokunma etkisi yaratır.

Biz kadınlar, genellikle erkeklerden daha özgüvensizizdir ama erkeklere oranla, güvensizliğimizi daha iyi saklar, daha rahat kamufle ederiz.

Bize ihtiyaç duyulduğunu bilmek isteriz. Sevildiğimize, varlığımızın gerekli olduğuna emin olmak ihtiyacındayızdır. Sadece sevildiğimizi bilmek de yetmek, bunu sürekli ve aralıklarla duymak isteriz. Erkeklerin çok sıkıldığı, “beni seviyor musun?” ve devamında gelen “beni neden seviyorsun?” sorularının altında yatan sebep budur.

Karşı cinse kendimizi beğendirmek için, sıklıkla imajımızı değiştirmemiz de, bir şekilde sevilme ihtiyacımızın sürekliliğine bağlanabilir.

Biz kadınlar, birini sevmeden önce, sevildiğimize emin olmak isteriz. Aklımızın ve ruhumuzun derinlerinde yatan güvensizlik, ancak bu garantiyi aldığında sessizce köşesine çekilecektir.

En ufak bir düşüncesiz hareket, yok sayılmak, aldırışsızlık, takdir edilmemek, bizde kuşkuya yol açar. Bir anda korkularımız depreşir. Acaba artık bizi sevmiyor mudur?

Erkeklerin anlayamadığı şey şudur: Sevilmediğimizi fark ettiğimizde, içimizdeki güvensizlik hortlar ve bu güvensizlik, bizi daha önce yaşadığımız ruhsal sıkıntıların ortasına, bocaladığımız ve yarı karanlık geçirdiğimiz o günlere döndürür. Yani, derdimiz sevilmemek değil! Sevilmediğimiz zamanlarda ortaya çıkan, içimizde sessizce ve sabırla durup bekleyen özgüven hayaletiyle karşılaşmaktan kaçıyoruz!

Candan Ünal