* akşam yemeğini yalnız başına yerken birden anlatmak paylaşmak istediğin binlerce cümle olduğunu ve bu cümlelerin boğazına dizildiğini anladığın an...
* hastalandiğinizda bir tas çorba pişireniniz yoksa ameliyata girerken cüzdanınızı hasta bakıcıya birakip hakkını helal et diyorsanız yalnızliği iliklerinize kadar hissedebilirsiniz
* iceriden nefis yemek kokularinin gelmedigi hosgeldin oglum/kizim/ sevgilim/ arkadasim seklinde karsilanmadigin bir eve adim attiginda
* yolda hicbiryere yetisme geregi olmadan yururken birden yavas yavas yagmur baslar. kisi aliskanlik olarak adimlarini hizlandirir. sonra hatirlar ki nasilsa gorecek seni umursayan sirilsiklam olmus olmana uzulecek seni seven biri yok. adimlari tekrar yavaslatir evine yalniz basina aksam yemegini yemek uzere en uzun yoldan doner.
* gozlerinizden yas duserken kendi mendilinizi kendiniz aldiginiz an.
* etrafinizi deli gibi dagitmaniza ragmen kimselerin size laf soylemedigi kimselerin o daginiklarinizi toplamadigi anlar.daginik olmak hoş ama bu noktada anlaşilan yalnizlik en az o eşyalar kadar dagitir toparlanamaz hale getirir insani.
* sevdigin sarkiyi senin kadar sevebilecek hickimsenin yaninda olmadigi an.
* digerlerinden olmadıgın biraz daha farklı oldugun icin arkadaslarının seni terkettigini anladıgın anlar...
* evde şaşkın bi vaziyette salya sümük ağlarken uzun uzun kimi arasam diye dusundugunuz ve isteginiz gibi bi isim bulamadıgınız zamanlar

* iş dönüşü kapıyı anahtarla açıp karanlık eve girdiğinizde "ben geldim" diyecek kimse olmadığında.
hatta daha beteri kimse olmadığını bile bile "ben geldim evim nasıl geçti günün beyav" dediğinizde.
evle bilgisayarla televizyonla puzzle'la müzikle mutfak penceresiyle yüksek sesle konuştuğunuzda.
* gece çok geç olmuş sanıp yatarken saatin daha 12 bile olmadığı anlaşılan ve kendi kendine gülerek "tavuk gibi erken mi yatacaksın" denilen an.
* elektriklerin kesildiği gecelerde daha net hissedilir. ne tv ne de bilgisayar olduğundan minderle ya da kolonya sisesi ile konuşulan anlardır.
* bir bayram sabahı ailece yaşayan karşı komşunuzun sizin yalnızlığınıza çare olsun diye 'istersen gel beraber kahvaltı yapalım' çağrısını duyduğunuz an
* hastayken nane-limon yapacak atesinize bakacak uzerinizi ortecek ve sefkat gosterecek kimsenin olmadigi anlar.
* heves edip aldığınız tüm yiyeceklerin en küçük boy olmalarına rağmen bitmeden bayatlayıp atıldığı anlardır.
yiyeceği çöpe dökerken başınızı kaldırıp gözlerinizi kısıp dersiniz: işte bu an o an anladım..
*evinizde müzik dinlerken sevdiginiz bir sarkinin ciktigi bir anda gaza gelip bagira bagira sarkiyi soylediginiz ve igrenc sesiniz yuzunden kimseden firca yemeyeceginizi anlayip kedere boguldugunuz andir.
* güzel bir yemek yaparsın tek başına yerken halıya bir parça dökülür eğilip sorarsın "nasıl güzel olmuş mu?" işte yalnızlığını anladığın an o andır.
* televizyondaki sipiker sunumunu bitirip iyi akşamlar dediğinde "sanada" diye karşılık verme ihtiyacı duyduğun an.
* yılbaşı akşamı eve gelirken sokaklardaki neşeli kalabalığı izlemek sonrasında boş evde yapacak birşey bulamamak . ..
* Aziz Nesin sesler adlı şiirinde bu anları çok güzel anlatmıştır.şiiri okudugunuzda yalnız oldugunuz kafanıza cok güzel dank eder.
gecenin bir zamanı evine gelince

kilitte duyuyorsan anahtarın sesini
anla ki yalnızsın
elektrik düğmesini çevirince
çıt diye bir ses duyuyorsan
anla ki yalnızsın ......