Olay 1974 yılında yapılan Kıbrıs Harekatı'nda yaşanmış. Savaş
sırasında bir gün, bizim askerlerden birinin yanına bir başka
Mehmetçik gelmiş. Biraz hoşbeşten sonra, ailesine ulaştırması
için ona bir mektup vermiş. Bizimki, "Kardeşim savaştayız.
Kimin ne olacağı belli değil ki. Belki sen gidersin de, ben
kalırım" dese de diğer asker, sürekli, "Hayır sen gideceksin,
ben kalacağım," diyormuş. Sonunda başa çıkamayınca razı olmuş.
Mektubu götüreceğine söz vermiş. Bir daha o askeri görmemiş.
Bi süre sonra da olayı unutmuş.

Savaştan yıllar sonra, askerlikle ilgili eşyalarını
karıştırırken bir anda eline o mektup geçmiş. Verdiği sözü
tutmamış olmanın rahatsızlığıyla hemen mektubun üzerindeki
adrese doğru yola çıkmış. Giderken de, "Döndüyse kendisini
görürüm, şehit olduysa ailesine başsağlığı dileyip mektubu
veririm" diye aklından geçiriyormuş.

Sonunda evi bulup kapıyı çalmış. Kapıyı açan yaşlı teyzeye,
Kıbrıs'ta birlikte savaştıkları oğullarından bir mektup
getirdiğini, kendisiyle görüşmek istediğini söylemiş. Kadın
şaşkınlık içinde adamı içeri buyur edip kocasının yanına
götürmüş. Yaşlı adam olayı dinledikten sonra, "İyi de evladım,
bizim Kıbrıs'ta savaşan bir oğlumuz yok ki" demiş. Ardından da
diğer odaya gitmiş ve elinde bi fotoğrafla geri dönmüş. Resmi
bizimkine göstererek, "Sana mektubu veren bu muydu?" diye
sormuş. Bizim Kıbrıs gazisinin gözleri parlamış: "Evet, işte
bu askerdi. Ama Kıbrıs'ta savaşan oğlunuz yok demiştiniz."
Anne çoktan gözyaşlarına boğulmuşmuş bile. Baba ise başını
sallayıp üzüntülü bi sesle, "Evet bu bizim oğlumuz. Ancak
Kıbrıs'ta değil, yıllar önce Kore'de şehit oldu" demiş..