Toplumumuzun kanayan yarasıdır anlatabilmek ve anlaşılır olmak.Bazen bir arkadaş,bazen eş ,bazen cocuğumuz bazen de bir sırdaştır bizim için dinleyen,belki bizi çok yakinen tanıyordur fakat anlattıklarımız onun anladığı kadardır aslında .Bu durumda kızarız ,öfkeleniriz anlatmak istediklerimizi daha yalın ve daha basit bir dille ifade ederiz fakat nafiledir.Çünkü dinlemeyi bilmek te akıcı konuşabilmek kadar hayımızda önemli bir unsurdur.

İnsan olmak zordur aslında.Hani insanlar konuşa konuşa demişler ya doğru değilmiş fikri oluşuveririr karanlık ve yalnız dünyamızda.Bizi dinleyen ,anlayan, eleştirmeyen ,yargılamayan olduğumuz gibi kabul edecek insanı aramakla geçer nacizane ömrümüz.Oysa bir çocuk , bir yetişkin hatta bir ergen olabiliriz ,nerede ve hangi statüde olduğumuz değildir önemli olan...

Önemli olan sorunlarımızdır ;mutluluğumuzu ,huzurumuzu elimizden alan en yakınlarımızın bile anlayamadığı o küçük gördüğü sorunlarımızdır.
Karanlık bir tüneldeyiz ne önümüzü nede arkamızı göremiyoruz ,yalnızlık kol geziyor hayatımızda umutsuzluk çöküyor birden , aslında bir anlaşılsak belkide herşey düzelecek bir ışık, bir ses ve bir mutluluk kaplayacak yüreğimizi.Yalnız değilim diye haykırmak isteyeceğiz .Aslında mutlu olmak bukadar kolaydır ama onu korumak kaybetmemek çok önemlidir.Dönem dönem bunu başarma konusunda sıkıntılar yaşarız.
Hayata dair tüm tutum ve davranışlarımızın kontrolü elimizde olmalıdır.İyi bir dinleyici olmak iyi bir anlatıcı olmanın ilk koşuludur.Eleştirmek yerine sorunlara kendimizi de dahil ederek ,empati kurarak ve karşımızdakini anlamaya çalışarak yardım etmeliyiz sevdiklerimize.

Unutmayalım yalnızlık allaha mahsustur ......peki insanlar yalnız kalabilir mi,yalnız yaşayabilir mi ?Cevabı belli aslında bu soruların ,tek başına bir yerlerde kalmak fikri bile zor ve sıkıcı gelir insana.

Aslında paylaşmak isteriz ekmeğimizi ,paramızı fakat sorunlarımıza gelince bazen herkese analatılamaz, paylaşılamaz fikri oluşur benliğimizde.Çünkü sorunlarımız özelimizdir,kimsenin bilmesini istemeyiz anlatamayız onları hatta onlardan utanır ,sıkılırız.Fakat paylaşmak sorunlarımızın ortadan kalkması için ilk çözüm aşamasıdır.En sıkıntılı ve en mutsuz olduğumuz zamanlarımızda sevdiklerimizi yanımızda görmek isteriz , yanımızda olmalarını mutsuzluğumuzu paylaşmalarını bekleriz..Fakat kişisellik işin içerisine girdiğinde yalnızlığımız baş gösteriverir.Onunla tek başımıza savaşmalı ve onu tek başımıza yenmeyi seçeriz. Bu seçim bize mutluluk ve huzuru getirmediği gibi kendimizi içten içe yememize, bitirmemize sebep olacaktır.Korkmadan ,yılmadan ve kaçmadan asla ama asla utanmadan sorunların üzerine yürümeli onları ortadan kaldırmak için ele ele vererek tüm gücümüzle savaşmalıyız.

Bizi içten içe kemiren sorunlarımızı ortadan kaldırabilmek adına,var olan sorunlarımızı tanımlamalıyız ,ne olduğunu anlamalıyız aslında ilk yolumuz bu olmalıdır. 2.aşamada kendimizce çözümler listesi üretmeliyiz bıkmadan usanmadan , ürettiğimiz seçenekleri teker teker değerlendirmeliyiz.Bu değerlendirmeler ışığında kişilik ve karakter yapımız doğrutusunda en uygun olanı belirlemeliyiz.Kendimizi tanımalı güvenmeliyiz ki doğru karar verebilelim ,kendimize en uygun olanı belirleyelim.

Olumlu davranışlar hayatımızda olumlu düşüncelerin doğmasına vesile olacaktır.Bu sayede olumlu duygular geliştirecek ,fikren ve zihnen rahatlamış olacağız.Geliştirdiğimiz duygularımız yaşantımızın yönünü belirleyecek mutlu ve huzurlu bir şekilde toplumun parçası olmaya devam edeceğiz.