Abdulhamit Han'ın komutanının gördüğü rüya - Mekkeli Müezzinin Şair Nabi hakkındaki rüyası - Tarihten rüyalar





    Milli Şairimiz Mehmet Akif her sabah erkenden gittiği Ayasofya'da birinin sürekli gözyaşı döküp ağladığına şahit olunca dayanamaz bir gün artık bunca gözyaşının sebebini,bilmediği bu insandan sorar.
    Adam anlatmak istemese de Akif'in ısrarı üzerine nihayet gözyaşlarını silerek başlar meselenin iç yüzünü ifade etmeye...
    Onun ağzından dinliyoruz şimdi:
    -Ben der, 2. Abdulhamit hanın ordusunda binbaşı idim.Babamın vefat etmesi üzerine istifa edip miras kalan servetin başına geçmek istedim. İlgili merciler istifamı kabul etmeyince nihayet Sultan Abdulhamit Han'a gönderdim. O da kabul etmedi. Bu defa bizzat huzura çıkıp isteğimi anlattım.
    -Babam vefat etmiştir. Bana kalan mirasın başına geçip şahsi işlerime bakmak istiyorum. Beni ordudaki görevimden affedin!
    Belli ki Sultan razı değildi istifama. Ama ben üsteledim. Israrımı anlayınca dayanamadı, elinin tersi ile :
    -Var git ne halin varsa gör!...der gibi bir tavır takındı.
    Ben de ordunun o sıkıntılı devresinde, tam ihtiyacın bulunduğu hengamede kumanda ettiğim taburumu bırakıp evime döndüm.
    Ne olduysa işte o gece oldu. Bir müddet uyuduktan sonra gördüğüm rüya bana bu gözyaşlarını hala döktürmektedir.
    -Nasıl bir rüya gördünüz ? Anlatın lütfen.
    -Rüyamda Resûlüllah Aleyhisselam(s.a.v) orduyu teftiş ediyordu. Yanında Hz. Ebu Bekir(r.a.), Hz Ömer(r.a.), Hz. Osman(r.a.), Hz.Ali(r.a.) efendilerimiz vardı. Onlardan sonra ise Sultan 2. Abdulhamit Han duruyordu.
    Resûlüllah Aleyhisselamın önünden geçen askerler gayet derli toplu intizam içinde geçerken benim taburum göründü. Ne yazık ki onların başında kumandanları yani ben yoktum. Bu yüzden disiplinsiz ve intizamsız geçiyorlardı. Bu durumu gören Efendimiz (s.a.v) geriye dönüp Abdulhamit Han'a sordu:
    -Bu taburun durumu nedir böyle? Neden derli toplu değiller. Kumandanları yokmu?
    Abdulhamit Han, teessür içinde cevap verdi:
    -Bu taburun komutanı ısrarla istifasını istedi. Kabul etmedim, yine istedi. Ben de kabule mecbur oldum. Bu yüzden kumandansız, başıboş kaldılar.
    İşte bu cevaptan sonra Efendimiz(s.a.v) 'in yüzünde bir üzüntü ifadesi gördüm. O da mübarek elinin tersiyle yukarıya doğru işaret ederek buyurdu ki:
    -Öyle ise biz de onun istifasını kabul ettik, gitsin gittiği yere kadar!
    Sabahları Ayasofya'da sürekli gözyaşı döktüğünü gördüğü meçhul adamın bu durumunu dinleyen Mehmet Akif'te bir hayli üzülür. Müstafi komutan ise ağlamaya devam ederken pişmanlığını tekrar eder:
    -Keşke babamdan kalan miras büsbütün yok olsaydı da ben hizmetimin başından ayrılmasaydım, bana düşen hizmeti ifa etmekte cimrilik göstermeseydim. Şimdi para da kazansam, mal mülk sahibi de olsam bana huzur vermiyor,rahat edemiyorum.

bunu daha önce ben de okumuş, çok etkilenmiştim

Tesekkurler