Başkası olsam oturur kendime sorardım: "Kendini nasıl tekrarladığını görmüyor musun?" diye. Kendimken soramıyorum; sebebini biliyorum diye. Sebebini biliyorum senelerdir yazdığım kelimelerin, cümlelerin neden hep aynı tekerrürde istikrar kazandığını. Kırmaya çalıştığım saydam çemberin ne olduğunu da biliyorum, zaman saplantımın kaynağını da... Bitmiş iki roman neden bir türlü bir araya gelemedi, neden tamamen bitemedi, biliyorum.



Her mevsimde oluyor; ama böyle bahar havalarında başka oluyor. En çok akşam üstü vakitlerinde oluyor. Böyle ne serin, ne sıcak... Mutluluk duygusu söz konusu ama bir yanında bir noksanlık... Bir arıza ya da bir hasar... Sırtında her gün büyüyen bir kamburu var, havaların güzelleştiği her bahar.

Aylarca evden çıkmak istemeyen ve böyle yaparak hiçbir şey kaçırdığını düşünmeyen ben, şu bildiğiniz sosyal görünümlü asosyal adam, böyle havalarda ev halime giremiyorum hiç. Bu saatlerde... Akşam üstü serinliğinde. Kapalı mekanlarda duramıyorum, dışarı çıksam da (ah, yine o ismi anacağım ama) Çanakkale'yi arıyorum. Ne içeride tamam oluyor, ne dışarıda...

Bahsini etmekten sıkılmadığım varoluşumdan bir parça kopmuş. Başkaları o parçalarını sevdiği insanlarda bırakır; benim eksik parçam o şehirde kalmış. Böyle havalarda; böyle, ilkbaharın ilk zamanlarında. Muhtemelen kordonda bir yerde; muhtemelen hafif üşüten bir akşam üstü bankında. Kim bilir kimlerle yanımda. Kafelerden, mekanlardan bir şarkı çalmakta. Ne anlattığının zerre önemi yok. Kağıt kesiği gibi acıyan bir his, mevcut zamana haksızlık edilmesin diye geçirilmeyen bir iç.

Asfalt şeritlerinin, yelkovan serüveninin, emanetçide unutulmuş hissinin azar azar öldürdüğü geleceğim ve bitip gitmesine rağmen gittiği yerde hiç eksilmeden büyüyen geçmişim. Zamanlamaların tezadı... İlkbahar, akşam üstü, Çanakkale, kordon ve bir bank. Nerede olduğumu unutmanın mis kokulu uykusu. Şimdi, akşam üstü... Şimdi Çanakkale'de de akşam üstü... Hepsi bu. Hepsi bu...


KORAY SARIDOĞAN