Sesler geliyordu dýþarýdan, acýmasýz sesler… Korkuyordu bir yandan, biryandan da merak ediyordu. Çocuk aklý iþte, sorular soruyordu durmadan. En yakýn arkadaþý yerde yatýyordu. Bu akan kanlar neydi, ne oluyordu? Neden herkes aðlýyordu ki sanki? “ Ne oldu?” dedi, “Öldü.” Dediler. Ýyide ölüm neydi? Bu küçücük yürek nereden bilecekti ölümü? Herkesi aðlatan bu þey kötü olmalýydý. Sessizce döndü arkasýný ve “Seni sevmiyorum ölüm!” dedi. Kim severdi ki ölümü, hele böylesini kim isterdi?
O küçücük aklý durmadan düþünüyordu. Ne kötülük yapmýþtý arkadaþý? Çok iyi bir insandý oysa. Oyunlar oynuyorlardý birlikte. Sonra “savaþ” dediler, “bomba” dediler. Daha sevmeyi yeni öðrenen bu yürekler, nereden bilecekti nefreti, hiç düþünmediler.
Suçu neydi çocuklarýn, mýzýkçýlýk mý yapmýþlardý yoksa oyun oynarken. Öyle ya en büyük suçlarý buydu. Oyundan baþka neydi ki hayatlarý. Demek ki arkadaþý mýzýkçýlýk yapmýþtý. Yoksa bu savaþla bir ilgisi olmazdý. Daha küçücüktü.
Bir yandan düþünüp, bir yanda yürüyordu küçük yürek. Birden tuhaf bir þey hissetti, yere yýðýldý. Ayaða kalkmak istedi; kalkamadý. Kollarý öyle aðýr geliyordu ki sanki ona ait deðillerdi. Annesi geldi koþa koþa. Baþýný dizine koydu. Aðlýyordu baðýra çaðýra. O, hiçbir þeyin farkýnda deðildi. Sonra kanlarý fark etti. Anlamýþtý; arkadaþýna olan, þimdi de kendisine oluyordu. Anlamýþtý; savaþýn bedelini ölümü bilmeyen yürekler ödüyordu.
Son nefesleriydi alýp verdikleri, bilmiyordu. Çocuk aklý hala merak içindeydi. Birçok soru dolanýyordu aklýndan. Hepsini sormak istiyordu aslýnda; olmadý…
Son kez kýrptý gözlerini, sonra annesinin gözlerine baktý. Bu sorusu diðerlerinden farklýydý. Bu, sorduðu son sorusuydu;
“KÜÇÜK ÇOCUKLARI, KÜÇÜK KURÞUNLARLA MI ÖLDÜRÜYORLAR ANNE?”