Aşk Uğruna Kaybolmak….
Peşinden yalın ayak koştuğum bir duygu oldu hep aşk.. Yalnızlığımın ödülü oldu bazen, kimi zaman acılarımın sebebi…





Aşk Uğruna Kaybolmak….
Suya, oksijene, yemeğe ihtiyacım olduğu kadar muhtacım aşka. Elimin kolumun dermansızlığı, hayatın o soluk yüzü, neşesiz tavrım sadece konu aşk olduğunda değişebiliyor.

Yalnızlığımı seviyorum ama aşk uğruna onu bile terk edebilirim. Gönlümün serseri bir kurşundan ne farkı var o zaman?

Nereye çarpacağı belli olmayan bu gönlümü, neyle ve nasıl durdurabilirim? Aklımın müdahalesini bastıran kalp çarpıntılarını, mantığım bile engelleyemiyorsa, aşkın gücü nasıl inkar edilebilir?

Bile bile lades demek benimki! Hangi köşeyi dönsem elinde mızraklarla bekleyen avcılar olduğunu bilerek hala yürüyorsam, aşktan başka hangi mantıksız sebebe dayandırılabilir hareketlerim?

Ah! Aklımın acizliği.. Kendine söz geçiremeyen bir kadınım ben! Gittiğin yerin uçurum olduğunu bilerek koşmak ve sadece o yükseklikten uçarak düşmenin tadına varabilmek için, yere çarpıp parçalanmayı göze almak! Bunu hiçbir mantık, kural, formül açıklayamaz.

Psikoloji bile aciz kalıyor aşkın karşısında. Sınırlarını biliyor bütün ilimler. Kimse aşkın kudretine karşı duramıyor.

Her şeyin bir sebebi olduğuna inanırım. Yaradan’a güvenir ve sığınırım. Ancak sonsuzluğun yaratıcısının bile, konu aşk olduğunda müdahale ettiğini sanmıyorum.

Deliliğim, berduşluğum ve tutkumla, aşkın o büyük ve ürkütücü ormanına giriyorum. Biliyorum kaybolacağım alacakaranlıkta. Güneş batınca siyaha dönecek ağaç aralarında, el yordamıyla yönümü bulmaya çalışacağım. Vahşiliğin, soğuğun ve karanlığın ıssızlığında tek başıma kalacağım.

Bütün bu macera, belki de tek bir tebessüm için olacak; tek bir sevişme, tek bir dokunuş veya bir tek güzel söz için. Değer mi diye düşünmez mi insan? Düşünmez! Konu aşk olunca, insan neleri feda edebileceğini düşünemez!