Sana çeyrek kalaydı, beni ise yarım saat



Seni ben yapan neydi? ya da soruyu şöyle sorayım daha uygun, " Beni sen yapan neydi?"...

Bakıyorum hayatın binlerce yıllık döngüsüne, binlerce yıldır içinde barındırdığı nice Mecnunlara ve sayısız Leylalara, anlamıyorum hiçbirşey..

Mecnun çöle düştü, Ferhat dağı deldi, ben ne yaptım?...
Bakıyorum sessiz, ıssız ve umutsuzca titreyen beynimdeki yıllardır yapılan kazılardan dolayı delik deşik olmuş sokakların yanlız ve soğuğa maruz kalmış lambalarına..
Kayboluyorum her bir ışık süzmesinde. Kendi beynimin içinde, bana ait sokaklarda kayboluyorum. Kafamı kaldırıyorum bazen yıldız oluyorum seyrediyorum cümle alemi göklerden, kırdığım seni bulmaya çalışıyorum...

Bazen güneş oluyorum doğmaya çalışıyorum kalbinin benim için ayırdığın, her hangi bir hafta içi sabahı Eminönü-Sultanahmet tramvayına binmeye çalışır gibi sıkışa sıkışa ezile ezile girmeye çalışır gibi..Evet belki geç kaldım doğmak için ama beni affet ve beni de al oraya..
Sonra ay oluyorum aydınlatmaya çalışıyorum kalbinde bulunduğum karanlık noktaları... Evet belki aydınlatamadım her yeri ama belki ay tutulmuştur...
Yağmur oluyorum akıyorum her dağa, her ormana ve ovaya.. Ulaşmaya çalışıyorum sana elimden geldiğince en azından biraz da olsa ıslatabilmek istiyorum kalbinin kuruttuğum yerleri.. Kuş oluyorum çıkıyorum mavinin beyazla dans ettiği yerlere..
Kızgınsın, belki saklanmışsındır bulutlara, dağıtıyorum bütün bulutları, hava parçalı bulutlu, sen yoksun.. Hızlanıyorum, devam ediyorum, gökyüzü bulutsuz oluncaya dek, bulamıyorum kalbini.
Belki ben kaçırttım seni ama bulmak için elimden geleni yapıyorum herşeyin yıprattığı hiç ama hiç yıpranmaktan hoşlanmayan serçe yüreğini..

Koşuyorum insan elinin dokunduğu ve dokunmak istemediği her coğrafyasında, nefesim kesiliyor seni üzdüğüm zamanlarda içtiğim sigaralar yüzünden.. Yoruluyorum, soluklanıyorum, oturup düşünüyorum. Sana çeyrek kala neden seni böylesine üzdüğümü...