Geçenlerde çocuklarıyla ilgili önemli sorunlar yaşadıklarını söyleyen bir anne-baba yanıma geldi.

"Merhaba, hoş geldiniz... Size nasıl yar­dımcı olabilirim?" diye başladım söze...

"Ayyy Mehtap Hanım... Bizim büyük bir sorunumuz var... lütfen yardım edin??"

"Tabii ki... Elimden ne gelirse yaparım..."

Anne başladı anlatmaya. Kısaca özetledi dersem daha doğru olur.

"Kızımız 5 yaşında... Her gece ve her sabah sürekli yanı­mıza geliyor. 'Ben sıkıldım' diye bir bahane uydurmuş, onu yatağımızdan uzaklaştıramıyoruz."

Büyük bir dikkatle dinlediğimi biliyorlardı. Hemen dev­reye girdim:



"Eee... Ne var bunda? Ben de 33 yaşındayım ve hâlâ her sabah annemlerin yanına gidip yatıyorum. Sorun nedir?"


"Biz hemen kendimize annesinin yanında yatmayan bir uzman bulalım!.." diye bırakıp kaçtılar ©

Şaka şaka... kimse bir yere gitmedi. Bunu şimdi uydur­dum.
Yani bırakıp kaçma meselesini.
Her sabah annemin yanına yattığım doğru © (Çok keyif­li... herkese tavsiye ediyorum...)


Aile çok şaşırdı. Bir şeyin problem olması için, ona prob­lemli bir noktadan bakmamız gerekir.
Sabahları çocuğumuzun yanımıza gelmesinin sorun oldu­ğunu düşünüyorsak... haklıyız... sorundur...

Peki böyle bir şeyi sorun etmek haklı gerekçelere dayanır mı? Bence hayır...

Böyle bir durumu birçok anne ve babanın yaşadığını bili­yorum.

İsterseniz size "anne canım sıkıldı" diyen çocukların psi­kolojilerinden bahsedeyim.

Sıkıntı kavramı aslında bizim psikolojik tedavilerde zor­landığımız bir tanımlama. Elle tutulmayan, gözle görülme­yen, bir türlü tanımlanamayan bir yanı var.
Nesnesi belli olmadığı için, yani sıkıntının ana kaynağının ne olduğu tam olarak bilinemediği için, ötekine aktarılması da zordur.

Yetişkini erdeki sıkıntı sürecine karşın, çocukta sıkıntının nesnesi daha belirgindir. Herhangi bir şeye aktarmada güç­lük yaşanmaz. Çünkü çocuk zaten nesneye, daha doğrusu ilk nesneye yönelir.
Annesine...

Bizler bilinçaltı süreçleriyle uğraşan uzmanlar çok iyi bili­yoruz ki, davranışlarımızı, seçimlerimizi, kişiliğimizi borçlu olduğumuz ilk nesnemiz annemize, sıkıntılarımızı da borç­luyuz.

Çünkü çocuk "Anne canım sıkılıyor", "canım sıkıldı" der­ken, can sıkıntısını gidermesini istediği ötekine, yani ilk nes­nesine aktarma yapıyor. Ve doğal olarak da yardım bekliyor.

Yardım beklenen anne, çocuğunu geçiştirdiğinde, ona yeterince yardım edemediğinde çocukta sıkıntı başlıyor, özellikle 6 yaş öncesi dönemlerde, çocuk annesiyle göz göze/diz dize yaşamaktan hoşlanır.

Annesinin ilgisini kaybettiğini hissettiği her an zorlanır. Annesinin kendi tekelinde olduğunu düşünür. Bu tekeli kaybettiğinde en caydırıcı si­lahlarını kullanmaya başlar.
"Canım sıkıldı..."
"Çişim geldi..."
"Susadım..."

İstekleri hiç bitmez. Özellikle annesi başkalarıyla ilgileni­yorsa istekler artar. Komşularla sohbet ederken annesine fırsat vermez.


Babasıyla önemli bir meseleyi konuşurken, sürekli canı sı­kılır.


Bu gibi durumlarda anneler genelde çocuğu bir faaliyete yönlendirir.

"...git oyuncaklarınla oyna..."

"...tv de çizgi film var, onu seyret..."

"...sokağa çık oyna..." vs. gibi

İyi de sorun burada zaten!

Yani çocuk tüm bunların varlığından haberdardır ve bun­lara rağmen sıkılmıştır.
Anneden böyle şeyler duyunca da öfke devreye girer. Ve sı­kıntısını geçirmek için daha farklı yöntemlerle eyleme geçer.

Ağlar, sinirlenir, hırçınlaşır, yanınıza yatmak ister, kendi bedenine yönelir. Yani bedeniyle tatmin olma yolları seçer (ki biz buna mastürbasyon diyoruz)...

Çocuk aslında "annemin sadece bana baktığı, benim de sadece anneme baktığım bir hayatımız olsun" isteğini haya­ta geçirmeye çalışıyordur.

O nedenle sıkılır...

Kendisiyle anladığı biçimde ilgilenilmediğini hissettiğin­de sıkılır...

Annesiyle arasına başkalarının girmesinden endişelenin­ce sıkılır...

Bu gibi durumlarda çocuğumuzla birlikte harekete geç­memizi sağlayacak çözümler üretmeliyiz.
Sabahları yanınıza yatmasını alışkanlık edinmesini iste­miyorsanız:

"aaa.... Ben de kahvaltı hazırlayacaktım... hadi birlikte yapalım... tatlı oğlum bana yardım etsin..."

"oooo... demek sıkıldın... dur ben seni kovalayıp yakala­yayım... şööööyyyle güzelce bir mıncıklayayım da gör baka­lım sıkıntı kalacak mı?" gibi şirin anne tavırları geliştirin.

Sizinle birlikte olduğu duygusu sıkıntılarını azaltacaktır.

Anlatılanlardan anlaşılacağı üzere, kendiniz de işin içine girerek çözüm üretmenize rağmen, bir çocuk “sıkıldım” diyorsa, mutlaka bir terapiste götürülerek, sıkıntının yerine konabilecek doğru nesnenin seçimi konusunda yardım alınmalıdır…

Neyse fazla uzatmadan bitireyim... yoksa canınız sıkılır ©

Bu arada merak edenler için hatırlatma yapayım mı?
Benimkinin sıkıntıyla falan bir ilgisi yok... Sabah keyfi... ©

teşekkürler:)