kendin olmak - hayatı yakalamak - insan olmak - insan kalmak
Tercihler, eğilimler, istekler o kadar çok ki!... Arasından birini seçmek, biri olmak, birine yada birilerine benzemek, ya da kendin olmak.Kaç kişi başardı kendi olmayı, kendi gibi kalmayı başaran? Kaç kişi başardı, kendinden söz ettirmeyi...

 Kendin olmak nasıl birşeydi, kendin gibi düşünmek ve kalabalıklar arasında kendin gibi kalmayı başarmak.Birilerine benzemeden, birilerini taklit etmeden, kendinden vazgeçmeden, kendin gibi kalmak.Birileri varsın a sosyal desin, birileri kalksın tuhaf desin, birileri kalksın çok esrarengiz desin, birileri de kalksın sıradan değil; çok farklı desin... Ama değişmeden, bukalemum gibi şekilden şekile girmeden kirpi ol, sincap ol, ne olursan ol ama kendin ol.

 Kendin gibi kalmak, sırdan olmamak, sesinin tonundan bile seçiler olmak, tanınır olmak. İnsanlar arasında, kalplerde, beyinlerde bir iz bırakmak. İşte bence insan olmak belkide böyle birşey olsa gerek.

 Hayatı sevmek; kendini sevmekle başlar. Kendini, kişiliğini, öz benliğini (hatasıyla-sevabıyla, doğrusuyla-yanlışıyla) kabul etmekle başlar. Kendini kabullenmeyi başarabiliyorsan, kendini her yönünye sevip; güzellikleri yaşatıp, çirkinlikleri törpüleyip sıyırıyorsan hayatından, başkalarına benzemen istemek, başkaları gibi olmak niye!

 Başkalarının başarısını, başkalarının duruşlarını, başkalarından birşeyleri, kendine yakıştırmak, kendine mal etmek niye. Kendin olmak, kendi güzelliğinle, kendi farklılığınla dünyaya yeni bir renk katmak varken, bu benzerlik, bu taklit, bu yok oluş neden...Var olmak, doğaya, yer yüzüne yeni bir renk katmak varken; bu benzerlik, bu keşmekeşlik neden?

İnsan olmak, insan kalmak; insancık olmamak adına, kendin ol, kendin kal; hayatı yakalamanın ilk formülü; KENDİN OLMAK... Kendi renginden renk katmak, kendi ışıltınla etrafına ışık saçmak varken; başkalarının karanlığıyla örtünmek niye. Hayat önce KENDİN OLMAK VE SONRASINDA KENDİN GİBİ KALMAKLA BAŞLAR.Unutmayınki; taklitler sadece ve sadece aslını yaşatır; sizi ise bu hayat yolunda siler, süpürür...

 Mechul bir mezar gibi, mechul bir yabancı gibi vadalaşırsın hayatla.

 Hayatı kıyısından, köşesinden yakalamayı isteyenlere; kendi rengi, tınısını, ışığını yansıtmak isteyenlere ithaf olunur.